CZY WIKINGOWIE ZROZUMIELIBY SIĘ Z DZISIEJSZYMI DUŃCZYKAMI?

_
1000 lat temu w całym regionie nordyckim mówiliśmy prawie tym samym językiem. Sami Wikingowie nazywali swój język „dansk tunge” (dosłownie: duńskim językiem). Ale dziś ten język bardziej przypomina islandzki i farerski niż duński. Powodem może być to, że język farerski i islandzki pozostawały w mniejszym stopniu pod wpływem czynników zewnętrznych.
— Annette Lassen, wykładowca z Instytutu Nordystyki i Językoznawstwa

Chociaż region nordycki mówił prawie tym samym językiem, nie wszyscy w tamtych czasach doskonale się rozumieli. Tak, jak w dzisiejszych czasach, tak i w epoce Wikingów istniały różne dialekty. Ludność zamieszkująca dzisiejszą Danię i Szwecję posługiwała się dialektem „oldøstnordisk”, natomiast ludność z dzisiejszej Norwegii dialektem „oldvestnordisk”.

Około 1000 roku oldnordisk był najpopularniejszym językiem europejskim, posługiwano się nim nie tylko w krajach nordyckich, ale także w Ameryce i Rosji. Później, kiedy Skandynawia straciła swoją potęgę, języki południowe zaczęły wpływać na języki skandynawskie.

Nie zmienia to jednak faktu, że nawet teraz, we współczesnym języku angielskim odnajdziemy wiele słów pochodzących z staronordyckiego języka. Szacuje się, że nawet około 2% słów w angielskim to wpływ nordyckiego języka. Przykładami takich słów są: law, outlaw, take, their, plough, earl, knife i husband. Wszystkie one pochodzą z języka, którym posługiwali się Wikingowie.

W języku duńskim istnieją nadal słowa, które przetrwały od epoki Wikingów. Słowa „et hus” (dom) lub „en kam” (grzebień) są niezmienione do dziś. Również wiele imion z czasów Wikingów jest nadawane dzisiejszym dzieciom. Niestety w dzisiejszych czasach tylko Islandczycy zdołaliby dogadać się z Wikingami.

Wikingowie pisali runami

Wikingowie posiadali również swój alfabet. Nie, w Danii nie piszemy już runami (chociaż mogłoby to być bardzo ciekawe 😉 ). Alfabet runiczny nazywa się fuþark i zawiera 16 znaków. Nazwa pochodzi od pierwszych liter alfabetu. Starszy fuþark zawierał 24 znaki, ale Wikingowie posługiwali się młodszym alfabetem.

Dziwna runa „þ” to połączenie litery „t” i „h”, które wymawiało się prawie identycznie, jak dzisiaj w języku angielskim wymawia się je w słowach „think” lub „the”.

Wikingowie nie spisywali swoich myśli na papier, dlatego litery runiczne nie są zaokrąglone. Korzystali z drewna, kamienia i żelaza, czyli materiałów twardych, na których ciężko jest narysować zaokrąglenie. Wiele „notatek” z czasów Wikingów zachowało się w postaci kamieni runicznych na terenie Danii i południowo-zachodniej Szwecji. Jednak z racji, że Wikingowie dużo podróżowali ich notatki, można znaleźć w wielu innych krajach.

Dobrym tego przykładem jest podpis, który odnaleziono na balustradzie w Hadze Sofii w Istambule. Podpis na balustradzie oznacza „Halfdan napisał te runy”. 😉